Pazartesi günü yolda geçmeye mahkumdu ama bu kadar uzun süreceğini tahmin etmiyordum. Sabah 5:30 da uyandım, çantamı filan akşamdan hazırladığım için (sabah erkenki halime hiç güvenmem) odadan çıkmam onbeş dakikamı aldı. Beni götürecek taksi bekliyordu bile. Yarım saatte rıhtım, orada feribot için bilet alma, listeye ismini, milliyetini yazma (milliyeti neden istiyorlarsa, sanki biri görecek de okuyacak...), sonra da daha yarım saat olan kalkışı bekleme. Hava yeni ağırıyor.
Derken biri yanıma yaklaşıyor, "Oğuz?" diyor. Başka türk bir arkadaş, listede ismimi görmüş, başkası olamaz diye konuşmaya karar vermiş. Kendisi şansa bak aylardır, senelerdir Agama Yogada Yoga öğreniyormuş. O da Samui'ye vize uzatmaya gidiyor. Yol boyunca çok keyifli bir sohbet yapıyoruz. Foto çektir, form doldur, pasaport bekle vb derken Immigration ofisde de işimizi saat 10:30 a kadar bitiriyoruz. Vizemi uzattım, ama uzatmayıp havaalanında ceza versem de çok daha pahalıya gelmeyecekti, ne iş anlamadım...
Samuiden BKK a gidecek uçağımın kalkmasına daha 4 saat var, erkenden gidip oturuyorum havaalanına. Havaalanından çok tropik bir tatil köyünü andırıyor burası. Hasır kulübeler, aralarında bahçeler, yolcular bu bahçelerde çimlere uzanıp bekliyorlar boardingi. Gateler de değişik değişik kulübeler. Bu kulübelerin aralarında küçük göller, daha fazla bahçeler, çiçekler ve çiçekler. Acaba Sukhothaie de uçakla mı gitsem BKK dan diye düşünüyorum ama heryere uçakla gittiğim için vazgeçiyorum. Biraz da otobüse, trene binmek lazım gelmeden.
BKK uçağı büyük bu sefer. Rahat gidiyoruz. İnince metro ile şehir merkezine, oradan Sky Train (havadan raylı metro) ile Mo Chit durağına. Otobüs merkezi buralarda bir yerde ama... Saat de tam 18 olmuş, sokaklarda bir milyon kişi ve 10 milyon araba, kaotik bir durum. Bu durumda nasıl vesait bulacağım bilemiyorum. Bir taksiye yaklaşıp derdimi anlatıyorum ama gideceğim yer yakınca olduğu için adam beni almak istemiyor. Motorsikletle git diyor. Şansıma tam önümde bir motorsiklet duruyor. Adama soruyorum, atla diyor. Yalnız bu tuktuk değil, bildiğiniz motorsiklet. Arkaya oturup adama sarılıyorum, kafada kask filan yok. Bir de kucağımda koca bavulum dengede durmaya çalışa çalışa, bacaklarıma kramp gire gire, arabaların kamyonların arasından slalom yapa yapa gidiyoruz.
Otobüs istasyonuna gelince biletimi alıyorum, kalkışa yine 4 saat var. Bir köşeye oturup biraz uyukluyorum, biraz kitap okuyorum zaman geçiyor. Valla Esenlerden güzel burası. Otobüs de iyi fena diil, AC biraz fazla açık ama yeteri kadar battaniye dağıtmışlar, güzel uyurum. Hedef yol 7 saat. Otobüs kalkış 22:30. Sabah 5-6 arası Sukhothaide olurum. Oralarda otogarda biraz kahvaltı filan edip tüm gün harabeleri gezerim, sonra yine akşam otobüsü ile BKK a dönerim. İki akşam otele para ödememiş olurum diye ince hesaplar yapıyorum. Bavulumu nereye bırakırım bilemiyorum, ama oraya gidince bir yol bulacağıma güveniyorum. Ancak hesaplarımın ilk ayağını şöför bozuyor. O kadar hızlı sürüyor ki 5 saatte sabahın 3:30 unda Sukhothaide oluveriyoruz. Bu kadar erken birşey yapılmaz, otogarda güneşin doğmasını bekleyemem, yatacak bir yer bulayım diyorum.
Genç bir çocuk gelip Tuktuk istermisin diyor. Lonely Planetden bir pansiyon seçip fiyatta anlaşıp tuk tuka biniyorum. Ama tuktuk biraz garip, arkada değil önde oturuyorsun, her taraf açık. Frene bassa önden uçacağım sokağa. En kötüsü de kaç kilometre ile gidiyorsan artık tüm hızla yolun rüzgarını yiyorsun. Buz gibi oldu. 14 km bana işkence gibi geldi. Bomboş New Sukhathai sokaklarından bomboş Old Sukhhahai sokaklarına giderken gözlerimden yaş geldi, vücudumun sol tarafını hissetmez oldum. Burnum aktı. Allah Kahr Bela diye diye 14 kmyi ettik.
Benim pansiyonda yalnız bir hareket yok, kapı açık içerde kimse yok. Sağa sola hello mello çağırıyorum cevap yok. Sabahın 4 ünde kim olacak zaten? Masaya bir tel numarası bırakılmış bilgi için arayın diye. Çekine çekine o numarayı arıyorum. Uykulu bir ses bana yüksek bir fiyat çekiyor ve 2 numarayı al, anahtar üstünde diyor. Mecburen kabul ediyorum ama 2 numara ortalarda yok, her yer karanlık. El yordamıyla 2 numarayı arıyorum. Duvardaki elektrik düğmesi zannettiğim şeye basınca ZZZARRRRR diye yangın alarmı çalmaya başlıyor bütün pansiyonda. Komiser Cloussoue gibi kalakalıyorum bomboş karanlık koridorda. Millet uyku sersemi odalarından fırlamadan ben kendimi dışarı atıyorum. Çocuğa beni başka bir yere götür diyorum. O da sağolsun süper bir pansiyona götürüyor. Bir öncekinin 1/3 fiyatına, güzel bir uyku çekiyorum. Sabah 5:30 da başladığım günü ancak 23 saat sonra bitirebiliyorum.
Sabah olunca da pansiyon sahibesi çok ilgileniyor benimle, dönüş biletimi aldırtıyor, bisiklet kiralıyor. Kahvaltı veriyor. Artık altımda bisiklet, önümde 12 saat, eski Sukhothai harabeleri ile dolu yaklaşık 20 km2 alanı keşfetmeye hazırım. Süper fotolar yakında.
Taylar sanırım evlerinde yemeği hiç sevmiyorlar, zira akşam vakti geniş caddelerin hepsinde street food noktaları kuruluyor, sokağa dandik plastik masalar, tabureler atılıyor ve bir anda herkes buralara üşüşüyor ve tüm şehir kızarmış et, sarımsak, sirke vb kokuyor. Ben de sokakda yenebilecek en tehlikeli şeyi defalarca yemiş biri olarak (midye dolma), BKKda da, daha çok kitap alabilmek için (rasyonalizasyona gel), çoğunlukla sokakda yemeğe karar verdim. BKK sokak yemekleri çok meşhur, bu konuda kitaplar, rehberler mevcut. Duydum ki meşhur Sukhumvit üzerindeki 38. sokakda (Soi 38) her akşam epey popüler sokak yemekleri oluyormuş, atladım Sky Traine olay yerine ulaştım.
Kızarmış pilicinden domuza, deniz mahsülleri çorbasından papaya salatasına, kızarmış pirinçden meyve sularına değişik satıcı sokağı doldurmuş, herkes biryerlere sıkışıp yemek yiyordu. Benim ilk porsiyonum pirinç üzeri kızarmış tavuk fileto gibi birşeydi. Süperdi valla. Buz gibi bira ile iyi gitti. Tam bir porsiyon daha söyleyeyim derken, vazgeçtim, başka yerleri ve şeyleri denemeye karar verdim. Bir porsiyon yemek yaklaşık 50-60 Baht, yani 1,5-2 USD, yani 3-4 TL.
İkinci durak daha çok deniz ürünleri konusunda servis veren bir yerdi. Kendi içeride bir salonu da mevcuttu, salon dediysem siz bulaşıkhane ile birleşik, florasanla aydınlanan depo anlayın. Ancak turistinden çöpcüsüne, zengininden fakirine herkes bir arada yemek yiyordu.
Burada yediğm balık köftesi, yağda kızarmış karides börekleri ve tabii buz gibi Singha birası. Özellikle karides börekleri inanılmaz iyiydi, bira ile süper gidiyorlar.
Sokakda Vok ile süper yemekler yapan bir abi.
Son durağım olmazsa olmaz Sticky Rice with Mango satıcısı idi. İki genç bayan iki dakikada süper yiyeceği hazırlayıp önüme koyuverdiler.
Bu harbiden tüm Tay mutfağında tek geçeceğim bir yemek. Hindistan cevizi kreması, yapışkan pirinç, palmiye şekeri ve mango ile yapılıyor.
Aslında çok da ucuz olan birşey sokak yemeği ama ben ayı gibi yediğim için (4 porsiyon yemek, 3 bira) burası için pahalı sayılabilecek bir fiyata 330 Bahta çıktım gecenin sonunda. Neyse herkes memnundu sonuçtan, biraz yürüyeyim dedim ama terden sırılsıklam olduğum için yine Gökyüzü Trenine atladım.
